Vragen #9
Sinds een half jaar heb ik geen contact meer met mijn vader. Nadat ik van zijn huidige vrouw in augustus moest horen dat het niet goed gaat na nog geen twee jaar huwelijk, dat hij de deur uit was en dat hij wil scheiden, was mijn eerste reactie zorg en medelijden. Het is de zoveelste relatie die tot een einde dreigt te komen en de zoveelste reddeloze vrouw die ik onder ogen kom. Toen hij een dag of twee later in de familie-appgroep aankondigde bij een verjaardag aanwezig te zijn met zijn huidige vrouw, knapte er iets in mij. Ik werd overspoeld door boosheid en kondigde aan me even af te sluiten van de situatie. Ik had ze nog niet gezien na het slechte nieuws en ik had op dat moment het gevoel dat ik mee moest doen aan een toneelstukje.
In de afgelopen maanden hebben we geprobeerd een aantal keer te praten, maar dat liep steeds uit op ruzie. Bij komt er dan jarenlang opgehoopte boosheid uit en mijn vader heeft geen idee wat hem overkomt en wordt erg geraakt.
Op het moment zit ik voor langere tijd in het buitenland en heb ik afgesproken geen contact te hebben. De rust bevalt goed, maar ik vraag me iedere dag af op welke manier ik deze relatie op een gezonde manier wil/kan voortzetten. Ik maak me ook al langere tijd zorgen over de mate waarin mijn vader mijn eigen relaties beïnvloed.
Carolien
Eindelijk voel je boosheid! Je schrijft ‘er knapte iets in mij’. Ik lees dat als ‘eindelijk voelde ik dat ik het zo niet meer wilde’, en dat lijkt me heel gezond, al weet ik niet precies wat het ‘dat’ is. Misschien is het de vrouwen van je vader opvangen, wat niet aan jou is. Misschien is het de constante herinnering aan hoe je je voelt en vroeger voelde bij je vader. Misschien is het iets anders.
Ook als kinderen ouder zijn proberen ze vaak iets te krijgen van hun ouders (en vaak ook bij hun partner!) wat ze altijd gemist hebben. Ze blijven daar hard op werken, misschien tegen beter weten in en dat kost een hoop energie. Bovendien worden de eigen grenzen dan vergeten. Dan is er meer sprake van een verstrikking dan een relatie. Het is dan tijd om je verlies te nemen, te rouwen, en zelf het kind in jezelf vast te houden dat met lege handen staat.
Het kan heel gezond zijn om hiervoor (tijdelijk) afstand te nemen. Maar gebruik die afstand om verlies te nemen, niet om te puzzelen hoe je krijgt wat je vroeger miste.
Vervolgens is het goed je af te vragen wat je in het hier en nu wil in de relatie. Welke grenzen en verlangens (over het hier en nu) moet je expliciet gaan aangeven? Een voorbeeld hiervan is dat je bij een uitnodiging expliciet zegt dat je hem eerst wil spreken voor een verjaardag. Of dat je aangeeft niets te maken wil hebben met het relatiegedoe van je vader.
Dit betekent ook het verlies nemen dat wat jij vanzelfsprekend vindt, misschien niet voor je vader gewoon is. Naar jezelf toegeven dat je ouders jou niet aanvoelen kan pijnlijk zijn en daarom stellen we begrenzen soms uit. Ook voelt begrenzen als breken met loyaliteit. Je kan angst voelen, want het kind in jou is bang de relatie op het spel te zetten. Dit wordt pas minder als je het een tijdje doet, en soms blijft het ongemak. Ook hier: neem je verlies en wacht niet met begrenzen tot het ‘goed’ voelt. Boosheid is heel belangrijk om de roep van de vervormde loyaliteit te weerstaan.
Neem je tijd.
Groet, Pieter
Geef je hier zelf op voor de tips in je mail: superblijvrij.nl/tips
Nieuwe datum Training Boosheid als Bron
Zaterdag 21 september. Lees meer en meld je aan: https://superblijvrij.nl/boosheid/
