Bij deze weer een antwoord op een vraag. Fijn weekend!
Beste Pieter,
Sinds iets meer dan een jaar heb ik voor het eerst in mijn leven een super fantastische liefdevolle mooie bijzondere liefde in mijn leven. Ik ben overdonderd door zoveel liefde. Het is wederzijds en hij blijft altijd benadrukken hoe bijzonder, mooi en geweldig hij mij ook vindt. Ik blijf een gevoel houden van “why me?” Wie ben ik dat ik deze prachtige man mijn vriend mag noemen. Wat is dat toch, dat ongeloof in mij. Ik hoor anderen (vrienden) zeggen: Andrea accepteer het, het is echt zo. Hij houdt van je. Hoe kan ik van dat gevoel van ongeloof afkomen? Niet dat ik hem niet geloof, maar meer een soort zelfsabbotage bij mezelf denk ik: dat stemmetje in mijn hoofd: wacht maar, hij komt er nog wel achter dat ik helemaal niet zo bijzonder ben, dat eigenlijk best wel dom en kinderachtig ben. Ik wil het niet zover laten komen uiteraard. Maar die volledige overgave en acceptatie, is bijna te groot voor mij.
De enige relatie die ik echt heb gehad is die met de vader van mijn kinderen (daarvoor waren het zeg maar “losse flodders”). Die heeft 16 jaar geduurd. Hij heeft zelfmoord gepleegd (in 2009) toen onze meisjes nog heel erg klein waren (2,5 en 5). Ik heb ze alleen opgevoed en meer dan 10 jaar lang geen relatie met mannen willen aangaan daarom. Iedereen gunt mij dit enorme geluk. Wat staat er toch bij mezelf in de weg?
Hartelijke groet,
Andrea (56)
Ha Andrea,
Als ik dit lees dan gun ik je de liefde zo. Wat een cadeau! En liefde en intimiteit zijn ook eng. Hoe meer we van onszelf laten zien, hoe meer schaamte we voelen. Schaamte komt voort uit het verlangen OK gevonden te worden door de ander. Schaamte voelen is juist een teken dat je op de goede weg bent. Het is een goede richtingaanwijzer in de intimiteit. Dit is tegenintuïtief want het maakt dat we ons juist om willen keren en vluchten. Hier bovenop komt nog een angst om te verliezen wat je liefhebt. We zijn vaak gekwetst en we zijn mensen van wie we hielden kwijtgeraakt. Maar ook hier is de angst een richtingaanwijzer, om juist in de richting van de angst te gaan.
Het vraagt zorgvuldigheid in jezelf, want tegen je angst en schaamte ingaan is wat anders dan over je grenzen heenstappen. Iets spannend vinden maar wel willen ligt soms dicht bij het gevoel van niet willen.
Leer je angst en schaamte waarnemen in jezelf, bestudeer je angst. Denk ‘ah, de angst is hier’ en ga juist met je aandacht naar waar je het voelt in je lijf. Blijf erbij met je aandacht, het hoeft niet weg. Als je dit doet, zal je merken dat het gevoel verzacht. Neem ook de neiging in jezelf waar om te vluchten. Vlucht niet, maar erken dat je het wil. Met compassie kijken naar je angst en schaamte is liefdevol kijken naar jezelf en tegelijkertijd helpt het je te ervaren dat je niet je angst bent. Door de ruimte die dan ontstaat, ontstaat ook weer ruimte voor jouw verlangen. Dit helpt je om te voelen of je iets niet wil of dat je het spannend vindt, maar wel verlangt.
Vervolgens kan je dit delen in je relatie, hierover communiceren. Je kan iets zeggen als ‘ik ben doodsbang en heb de neiging weg te rennen, maar ik besluit te blijven’. Geef jezelf hierin tijd en deel over je proces. Hiermee schep je ruimte voor jezelf en je voorkomt ook misverstanden.
Enne, je hoeft niet bijzonder te zijn om liefde te verdienen. Het is geen schaars goed. Hoe meer je aanneemt, hoe meer het er is. En juist in het kinderachtige in ons, in onze grootste pijn, kunnen we dat vaak ten diepste ervaren. Dus hopelijk ontdekt je partner snel hoe kinderachtig je bent 🙂
Duik van de hoogste plank!
Pieter
Wil je tips en de antwoorden in je mailbox? Meld je hier aan: superblijvrij.nl/tips
Liefde en angst
