Wat mensen gevoelens noemen, zijn vaak interpretaties en gedachten. Het is belangrijk om emoties te scheiden van observaties en interpretaties van gedrag van anderen. In interpretaties maken we vaak anderen verantwoordelijk voor ons gevoel en vertroebelen we ook de behoeften die onder het gevoel liggen.
Vaak schieten we direct naar de interpretatie, waardoor we onze waarneming vervormen en geen oog hebben voor onze gevoelens. En omdat gevoelens je bewust maken van je behoeften, verlies je die ook vaak uit het oog. Hierdoor kan je geen adequate actie ondernemen of adequaat communiceren, omdat reageren op je interpretatie vaak niet in lijn is met je behoeften.
Een beter onderscheid schept ruimte, maakt je minder reactief en helpt je ook meer verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf.
Onderscheid dus goed:
1 waarneming;
2 gevoelens;
3 interpretatie.
Interpretaties vermomd als gevoelens worden ook wel nepgevoelens genoemd. Een bekend voorbeeld is ‘ik voel me buitengesloten’.
Je kan nepgevoelens vaak herkennen als er een handeling van een ander in verborgen zit.
Als je onderscheid zou maken tussen waarneming, gevoel en interpretatie zou je zeggen: ‘Ik zie dat jullie mij niet betrokken hebben in dit besluit. Ik word bang (of boos of verdrietig) omdat ik denk dat jullie mij niet serieus nemen en mij willen buitensluiten.’
Dit wil trouwens niet zeggen dat je interpretatie nep is, het zou natuurlijk kunnen dat je echt buitengesloten wordt en je onderbuikgevoel klopt. Maar ook dan is het onderscheid nuttig.
Soms zijn die nepgevoelens hardnekkig en zijn ze onderdeel van een groter patroon. Ze herkennen kan een eerste stap zijn de kaart te leren kennen hoe jij de werkelijkheid bekijkt, en hoe je de wereld aantrof als kind.
Dit is erg belangrijk, want zo als ik in (link) schrijf, zorg je vaak onbewust voor herhaling van wat je verwacht. Verwacht buitensluiting en je zal buitengesloten worden, door de mensen die je aantrekt, maar ook door je gedrag, dat voortkomt uit die interpretaties.
Lees ook:
