Dit is eerste mail waarin ik een vraag beantwoord i.p.v. een superblijvrijtip op vrijdag. Ik heb al veel vragen ontvangen, dank! Ik weet niet of ik ze allemaal kan beantwoorden in de mailtjes op vrijdag, maar ik lees ze allemaal en zal de komende tijd i.i.g. reageren als je een mailtje hebt gestuurd.
Hoe komt het dat ik altijd controle wil houden op alles?Korte schets: ik heb een dochter van 14 met lvb (licht verstandelijke beperking) en add. Zij vertoont risicovol grensoverschrijdend gedrag. Ze is kwetsbaar en beïnvloedbaar dus ik wil haar graag beschermen. Maar ik ga helemaal los op controle. Het wordt een obsessie. Er is geen andere ouder, haar vader overleed 3 jaar geleden, dus ik sta er alleen voor. Dat voelt als een grote verantwoordelijkheid. Maar de controlefunctie en de rol van politieagent breekt me op. Kan ik nog normaal moeder zijn? Controle is overigens een ding die op vele fronten speelt in mijn leven (relatie, vriendschappen, werk, etc). Saskia (52 jaar)
Ha Saskia,Het lijkt me heel begrijpelijk dat je controle wil houden. Je hebt dingen verloren en een kind dat (te) veel risico’s neemt. Ik hoop dus dat je compassie kan hebben voor hoe je het doet. Je ziet ook dat de controle soms te veel is. Veel mensen hebben die neiging, zeker ouders die alleen een kind opvoeden lopen hier tegenaan. Je bent dus niet alleen. Niemand met wie je kan overleggen, niemand tegen wie jij aan kan leunen, of even vertrouwen kan hebben als jij het niet meer weet. Als je zelf niet af en toe kan leunen, ontstaat vaak de neiging om je vast te klampen aan de controle die er is. Dit geldt trouwens niet alleen voor families, maar ook in organisaties met leiders die zich eenzaam voelen.
Controle is vaak ook een reactie op verlies. Controle zou je kunnen zien als een manier om niet te voelen wat je mist. Controle kan je ook zien als een poging om een geliefde vast te houden die je hebt los te laten. Het helpt om stil te staan bij de verliezen die je hebt gekend. Op momenten dat je voelt dat je te veel wil controleren, en angstig en onrustig bent, kan je dan bewust voelen dat het niet over het hier en nu gaat. Je kan even stil staan bij de vrouw die verlies heeft gekend. Misschien wel bij het kind in je dat verlies heeft gekend. En jezelf daarin vasthouden. En soms hoef je niet zo diep te gaan, soms is het genoeg om met al je aandacht te gaan naar de onrust die je voelt.
Dus als je denkt hebt dat je controle moet loslaten, dan is het eerste wat je kan doen steun vragen. Steun van vrienden, familie, misschien wel van andere ouders die die worstelen met dezelfde opvoedkundige vragen. Misschien kan je één specifiek persoon vragen tegen wie je wat vaker wil aanpraten, waar je dingen mee overlegt. Een soort peetouder. Als je vraagt of je iemand de komende tijd vaker mag storen, wordt de drempel ook lager en heb je aan weinig woorden genoeg. Je hebt dit nodig om steeds in te schatten waar je moet sturen en waar je kan loslaten.
Wat je ook kan doen is steeds je verlies nemen. En ook het verlies accepteren voor je dochter, wat je niet allemaal in je eentje kan compenseren. Elke keer weer als je denkt dat het beter is om op je handen te zitten. Dit klinkt misschien pijnlijk, maar je zal hier ook de stilte en liefde in jezelf vinden, de grond onder je voeten. Kinderen voelen dit vaak ook, met een beetje geluk zoeken ze minder de strijd op en kunnen jullie allebei iets meer leunen en minder strijden.Verder helpt het mij soms om me voor te stellen dat ik omringd ben door alle andere worstelende ouders en we even begrijpend naar elkaar knikken. Ik hoop dat je hier iets mee kan.
Met respect voor je worsteling,
Pieter
Ook de mails ontvangen? Geef je op via superblijvrij.nl/tips
