Verraad je goede ouders

In veel ontmoetingen die gaan over grenzen en verlangens komt de ‘goede ouder’ langs, de ouder waar een kind een positief beeld van heeft. 

Het is voor (volwassen) kinderen vaak moeilijk om te onderkennen dat ze ook iets hebben gemist aan een goede ouder, alsof de grond voor de liefde wegvalt als ze hun gemis onderkennen.

Loyaliteit zorgt ervoor dat ze liever de ’schuld’ van wat ze niet kregen op zich nemen. Of ze richten alle boosheid op de andere ouder. 
Het miskennen van een gemis werkt door in het miskennen van behoeften in latere relaties. Ze cijferen zichzelf weg.

Het erkennen kan voelen als het verraden van ouder(s), maar het ontkennen van het gemis is zelfverraad, omdat iemand daarmee wegkijkt van de eigen behoeftes.

In de beleving en herinnering van een kind lijkt het of het moet kiezen tussen de liefde en de pijn en het gemis nemen. In de magische beleving van een kind is dit ook zo, maar in werkelijk gaan gemis aankijken en liefde heel goed samen.

Sterker nog, erkenning verdiept contact met jezelf en een beter contact met jezelf verbetert het contact met anderen. 
Gemis aankijken verdiept juist de liefde. 
Dus verraad je ouders. Een goede ouder gunt je dat.