Mijn dochter kan nogal scherp uit de hoek komen. Soms levert dat snelle escalaties op, ook als dat niet nodig is.
Ik zat al heel lang met haar te praten, maar het kwartje viel niet, sterker nog, ze leek zich meer en meer af te sluiten. Vader zijn is soms moeilijk en ik werd toen geconfronteerd met m’n eigen ontoereikendheid. Gelukkig kreeg ik een idee.
Ik tilde mijn hand op, zo naar haar toe: ✋
Ik zei: “Hou je hand tegen mijn hand. Dit is jouw en mijn grens. En nu ga ik over je grens. Wat doe je dan?”
Ik bewoog mijn hand langs haar hand en hard en fel sloeg ze op mijn hand.
Daarna zei ik: “Nu ga je over mijn grens.”
Ze bewoog haar hand langs mijn hand, naar mij toe en rustig en stevig duwde ik haar terug.
Ik zei: “Doe het nog een keer.”
Zij deed hetzelfde en ik deed hetzelfde.
En toen deed ze het nog een keer en haalde ik fel uit.
Ze snapte ineens het verschil, ik zag het kwartje haast fysiek vallen.
Ze vroeg: “Mag ik het nog een keer doen?”
Weer hielden we onze handen tegen elkaar en ik bewoog mijn hand langs de hare.
Rustig en stevig duwde ze hem terug. Ze deed het nog een keer. En ze wilde nog een keer.
Opgelucht haalde ze adem. Ze snapte het.
Ik kan goed analyseren. Als ik iemand begeleid, zie ik snel patronen, systemen en kan ik er woorden aan geven. En het is fijn om het dingen te begrijpen, ik vind dat prachtig.
Maar ervaring is altijd nodig. Omdat je in de ervaring voelt wat er echt was, maar ook wat de nieuwe mogelijkheden zijn. Je geeft jezelf nieuwe fysieke ervaringen en je slaat gevoelens op in je lijf. Dat kan geruststellen, helen en het blijft makkelijker bij je. Na een ervaring waardoor dingen op hun plek vallen, of nieuwe perspectieven ontstaan, zie ik de ademhaling van mensen verdiepen. Het kwartje valt dan echt.
“Misschien moet je eens met iemand praten” werkt dus alleen als iemand je ook dingen laat ervaren.
Zeg ik ook tegen mezelf. Elke dag. Want ik hou van lullen.
Ontvang wekelijks kort en krachtige mentale gezondheidstips in je mailbox, geef je hier op.
